"Zabić drozda" Harper Lee

Smyk i Jem, dzieci szanowanego adwokata Atticusa Fincha, mają spokojne dzieciństwo wypełnione zabawami, tajemnicami i ciekawymi rozmowami z ojcem, który po stracie żony wychowuje je samotnie z pomocą czarnoskórej niani Calpurni. W sennym, prowincjonalnym miasteczku na południu Ameryki czas płynie leniwie, a ludzie są porządni i bogobojni. Gdy jednak w okolicy dochodzi do brutalnego przestępstwa, w które uwikłana jest rodzina miejscowego łajdaka oraz czarny robotnik, miasteczko, jeszcze przed procesem, opowiada się po stronie białych. Atticus, przekonany o niewinności Murzyna, podejmuje się jego obrony. Wie, że jest to zadanie niezwykle trudne, nie wie, jak ważną rolę w tej sprawie odegrają jego dzieci i jaką cenę za to zapłacą. "Zabić drozda" jest jedyną powieścią Harper Lee. Zmieniła ona głęboko świadomość Amerykanów w kwestiach rasowych. Ale jej przesłanie wykracza daleko poza lokalną, amerykańską problematykę. Jest w niej wiele prawdy o miłości rodzinnej, o szacunku do własnych dzieci i sporo głębokiej, życiowej mądrości. Nade wszystko jednak "Zabić drozda" to ponadczasowa pochwała odwagi i ludzkiej przyzwoitości, która pokazuje, że sprawiedliwość i prawość wymagają mocnego charakteru, gdyż czasem trzeba o nie walczyć przeciwko wszystkim. 

Książka rekomendowana dla dzieci od lat 14. 

Tył książki 

Autor: Harper Lee

Tytuł oryginalny: To Kill a Mockingbird

Język oryginalny: angielski 

Tłumacz: Szymański Maciej

Kategoria: Literatura piękna 

Gatunek: literatura współczesna zagraniczna 

Forma: powieść 

Rok pierwszego wydania: 1960

Liczba stron: 368

Chyba trochę za dużo spodziewałam się po tej pozycji. Miała ona bardzo dobre opinie na portalach, pojawiała mi się ona w rekomendacjach, dlatego widząc ją w bibliotece nie zawahałam się aby wziąć ją do domu. I jak to często bywa w moim przypadku, może nie widzę tego, co zachwyciło innych.
Moją recenzję zacznę od plusów. Możliwe, że dla młodszych (w gruncie rzeczy książka dla dzieci ;)), książka porusza dość ważne kwestie - moralność, prawość jak i kwestie wychowawcze. Lektura tej książki wzbudza do refleksji na temat praw każdego człowieka, czy wszyscy są wobec siebie równi. Dobrze jest tutaj ukazane z jaką pogardą w latach 30. XX wieku w małym miasteczku byli traktowani "kolorowi", sytuacja polityczna jaka panowała w tamtych czasach. Jednak czy nastolatek po przeczytaniu tej książki zastanowi się nad tym głębiej, zmusi się do refleksji? Niestety mieszkając niedaleko gimnazjum, obserwując zachowanie dzisiejszej 'młodzieży' (nie, żebym tam ja od razu się jakoś specjalnie w wieku prawie 21 lat staro czuła :P) mam co do tego bardzo spore obawy, chociażby nawet czy w ogóle by wzięli książkę do ręki. Powieść pisana jest dość lekkim i prostym językiem, naprawdę dobrze się ją czyta i naprawdę niewiele trzeba z siebie dać, żeby ją zrozumieć.
Niestety nie jest tak kolorowo. Książka pomimo swojej 'lekkości' nie została przedstawiona w zbyt interesujący sposób. Momentami miałam ochotę odłożyć tą książkę i już do niej nie wrócić. Historia dwójki dzieci i samotnie je wychowującego ojca, ich zabawy i w końcu moment wejścia w okres dorastania. Pewne opisy były dla mnie po prostu nużące, nie wnoszące nic do książki choć sama idea jest dobra. Powieść ciągnęła się niemiłosiernie, wszystko toczyło się tu ślamazarnie, momentami napisane tonem zbyt 'podniosłym', pouczającym.

Moja ocena: 5/10. Czy polecam? Trudno ocenić. Na pewno nie odradzam. Może ja jestem albo za młoda albo za stara, żeby dostrzec fenomen tej powieści.