"Ludzie na walizkach" Szymon Hołownia

"Ludzie na walizkach" to zbiór rozmów Szymona Hołowni z osobami, które choroba, nieszczęśliwy wypadek albo los doprowadziły na granicę życia i śmierci. Czy stamtąd widać więcej? Jaki sens ma cierpienie? Jak nie poddać się zwątpieniu? Co o życiu mogą nam powiedzieć ci, którzy na własnej skórze przekonali się, jak bardzo jest ono kruche? Wśród bohaterów książki znaleźli się nie tylko pacjenci i ludzie chorzy, ale również ich najbliżsi oraz lekarze zmagający się na co dzień w życiu zawodowym z ludzkim bólem. O dramatycznych wyborach, z jakimi przyszło im się zmierzyć, opowiadają jednak bez ckliwości, za to z ogromnym dystansem i mądrością. 

Tył książki

  

Autor: Szymon Hołownia

Język oryginalny: polski 

Kategoria: Literatura piękna 

Gatunek: literatura faktu 

Forma: wywiad, rozmowa 

Rok pierwszego wydania: 2008

Liczba stron: 166

Bardzo ciężko jest mi ocenić tą pozycję. Trochę kierowałam się wizerunkiem Hołowni z duetu z Prokopem (jeszcze z czasów kiedy oglądałam Mam talent czy też jego przeglądy prasy w Dzień dobry TVN) - czyli raczej wesoły, malutki i drobniutki człowieczek, jednak z którym można porozmawiać poważnie i nie da zrobić z siebie idioty. I tutaj nie zmienia się ani trochę, pomimo, że są poruszane tematy niezbyt radosne.

Nie jestem osobą zbyt religijną, więc może dlatego niektóre momenty wydały mi się w tej pozycji zbyt ckliwe, przesłodzone i tak jakby oderwane od rzeczywistości. Choć w większości można było odczuć pewne emocje, agresje, 'mocniejszą' wymianę zdań gdy rozmówcy nie zgadzali się ze sobą w swoich poglądach. Z tych dziewięciu wywiadów przeprowadzonych przez Szymona Hołownię najbardziej spodobała mi się rozmowa pt. Życie dłuższe niż tydzień z Januszem Gadzinowskim, który jest pediatrą i neonatologiem.

Moja ocena: 6/10. Pomimo, że nie jest to zła pozycja, spodziewałam się trochę czegoś innego. Czy lepszego? Nie wiem, ale na pewno książka minęła się trochę z moimi oczekiwaniami.